زندگانی امام كاظم (ع) 

امام هفتم شيعيان در روز يكشنبه 7 صفر سال 128 هجري قمري از پدر بزرگوارشان امام صادق(ع) و مادر عظيم الشاني بنام "حميده" در "ابواء" ديده به جهان گشود. ايشان را (موسي) نام نهادند و حضرت داري 2 كنيه بنام هاي "ابوالحسن" و "ابو ابراهيم" و 4 لقب مي باشد كه مشهورترين آنها "كاظم" است. ايشان در سال 149 هجري قمري در پي شهادت امام صادق عليه السلام در سن 21 سالگي به امامت منصوب و سي و پنج سال منصب امامت را عهده دار شدند. دوران ابتدايي امامت حضرت مقارن سالهاي انتهايي خلافت منصور عباسي بود و پس از او هادي حاكم مسلمين شد و تنگترين عرصه براي حضرت سيزده سال از دوران حكومت هارون بود كه تحت شديدترين آزار و اذيتها بسر برد. از صفات ويژه حضرت ، بخشندگي تام و تمام بوده است همين جود و كرم به ايشان لقب "باب الحوائج" در بين مسلمين داد. همچنين ايشان داراي تهجد عالي و ملبس به لباس عالي اخلاقي بودند.

امام موسي كاظم (ع) ميراث دار فقه باقري و جعفري (عليهما السلام) بود؛ از اين رو تمام تلاش خود را جهت حفظ اين ميراث گرانقدر گذاشت تا جايي كه خلفاي عباسي تاب تحمل را از دست دادند و علاوه بر زندانهاي سخت و طولاني حضرت، با پول و تطميع چند تن از شاگردان مكتب جعفري مكتبهاي انحرافي در مقابل دين اصيل محمدي قد علم كردند. دوران حضرت دوران شديد خفقان و فشار به شيعيان بود تا جايي كه داستان دردناك (فخ) در زمان هادي عباسي و زنده به گور كردن سادات در حيات حضرت بارها اتفاق افتاد حضرت نيز بيكار ننشسته و با ارشاد و هدايت شيعيان و استفاده از سلاح تقيه ، جان آنها را از خطر دور مي كرد كه من جمله جان (علي بن يقطين) وزير هارون و شيعه و محب خود را از خطر نجات داد. لاجرم هارون از ترس محبوبيت امام ابتدا ايشان را به بصره سپس به بغداد تبعيد و در بند كرد و عاقبت بدست "سندي بن شاهك" جلاد حكومت در 25 رجب سال 183 هجري قمري در 55 سالگي بواسطه زهر ، حضرت را به شهادت رساند بدن مبارك حضرت در مقابر قريش در نزديكي بغداد به خاك سپرده شد كه حال پس از سالها آن مكان آباد و به شهر "كاظمين" .نام گرفته است. امام موسي كاظم داراي 37 فرزند از مادران و كنيزان مختلف مي باشد.