به نام خداوند بخشنده ومهربان

      چه کنیم فرزندانی موفق وشاداب داشته باشیم

از شنبه تا پنج شنبه ، از صبح زود تا نیمه ی شب ، از شرق تا غرب شهر، همیشه و همه جا ، فقط کار و کار و کار. فقط فشار روی کلاژ زمان و توقف روی دنده چهار زندگی و فقط سرعت  به هوای آنکه نکند روزی قطار نامرئی تکنولوژی و مدرنیته ، از ایستگاه های کوچک ذهن مان بگذرد و ما جا بمانیم. زمانه ی بدی است این هزاره ی سوم . هزاره ی بیماری های روانی را می گویم ، که از طاعون و وبا و جزام هم خطرناک تر است . زمانه ای که مثل همیشه ، ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند ، اما خواب غفلت و فراموشی ، آنچنان آدمیان را در برگرفته که نه خود را می بینند ، نه آنانی را که به دست ما سپرده شده اند ، تا شکوفایشان کنیم و به آینده بسپاریمشان.

پدر عزیز ! مادر گرامی !معلم عزیز! روی صحبت ما در این مقاله با شماست . قصد داریم در این مجال کوتاه ، به مسئله ای اشاره کنیم که شاید در گذر روزگارتان به فراموشی سپرده شده باشد .

مسئله ی اصلی این است که نوجوان امروز ،در اصل و باطن خویش با نشاط نیست .

تحقیقات نشان می دهد که نوجوانان در سی سال گذشته روحیه ای شاداب ندارند .اگرچه افسردگی را بیماری فراملی نامیده اند ، اما در ایران به شدت رو به افزایش است . زمانی نوجوان با نشاط و لبریز از خوشنودی است که از خود احساس رضایت دارد . با خویشتن وجودی اش در ارتباط است .می داند در زندگی چه می کند و از دنیا چه می خواهد . نوجوان امروز در دوست یابی های خود ضعیف است و از مهارت های ارتباطی خوبی برخوردار نمی باشد . و هم اینان هستند که چون در نوجوانی تطابق با محیط را نمی آموزند ، در جوانی نیز با همسران خود دچار مشکل می شوند . بالتبع عجیب نیست اگر از زبان خبرها بشنویم که آمار طلاق رو به افزایش است. اکثر نوجوانان دچار اختلالات رفتاری شدیدی هستند . پرخاشگری و وازدگی در آنان بیداد می کند .

جملاتی مانند : نمی خواهم ! نمی شود ! ممکن نیست ! روزی نیست که از دهان آنان بیرون نیاید . دید آنان نسبت به خود و محیط منفی است و این چنین نگرشی در دراز مدت ، آنان را دچار افسردگی و سرماخوردگی روانی می کند و درصد افت تحصیلی را بالا می برد . همه ی این عوامل ما را برمی انگیزد تا بکوشیم با القای روحیه ای شاداب به نوجوانان ، آنان را از بیماری افسرگی برهانیم .

آیا شاداب کردن این است که آنان را به سمت موسیقی یا فیلم های طنز سوق دهیم !؟ یا بهتر است انگیزه ی اصلی برای شادابی را به دست آوردن موفقیت بدانیم ؟ پسری شاد است که در انجام یک آزمایش سخت موفقیت به دست آورده ، یا پسری که یک ساعت به موسیقی گوش داده.

می توان یکی از اصول مهم در بحث نشاط و طراوت نوجوان را احساس رضایت مندی دانست : زمانی نوجوان با نشاط و لبریز از خوشنودی است که از خود احساس رضایت دارد . با خویشتن وجودی اش در ارتباط است .می داند در زندگی چه می کند و از دنیا چه می خواهد . نوجوانی که از جایگاه خود در خانه ، مدرسه و کلاس لذت می برد ، شاد است .وقتی زنگ آخر مدرسه می خورد ، نمی خواهد از مدرسه فرار کند . در کلاس از هم نشینی با دوستانش راضی است ، به دنبال گریز از خانه هم نیست . نوجوانی با نشاط است که از زندگی خود راضی است ، مدام این فکر را در سر نمی پروراند که ای کاش برادر کوچکم نبود ! ای کاش مادرم برای من ارزش بیشتری قائل بود ! یکی دیگر از نشانه ی رضایت مندی که باعث طراوت و سلامت روان نوجوان می شود این است که از آفریننده ی خویش راضی باشد . خدا را متهم نکند .

مدام نگوید : "چرا به دنیا آمده ام ؟ چرا در این خانواده هستم ؟ چرا در این شهر یا کشور زندگی می کنم ؟ و هزاران چرای دیگر . این افکار نوجوان را دچار غم و اندوه می کند . حال به مهم ترین نکته می پردازیم و آن این است که چگونه می توان این روحیه را در نوجوان ایجاد کرد ؟ به وجود آوردن این شادابی در فرزندان ، احتیاج به یک زیربنا دارد که آن را خانواده می سازد . سرچشمه ی آن تربیت است و تربیت ، بسترسازی مناسب برای به فعل درآوردن استعدادهای مثبت بالقوه در فرزندان است . ما بستر سازی می کنیم ، خود نوجوان است که می روید ، رشد می کند و به ثمر می نشیند . وقی ما یک دانه ی گندم داریم و می خواهیم آن را به ثمر برسانیم ، باید زحمت بکشیم : خاک مناسب ، آب به اندازه ، و نور کافی. دانه ی گندم در این شرایط خوب رشد می کند و یک دانه اش ، هفتاد دانه ی با برکت می شود. دررابطه با نوجوانان نیز همین گونه است : ما بستر سازی می کنیم ، خود نوجوان است که می روید ، رشد می کند و به ثمر می رسد.

پس بیایید با برنامه ریزی مناسب فرزندانی شاداب و موفق داشته باشیم